Almal weet: virale infeksies kan nie met antibiotika behandel word nie! Immers, antibiotika is middels wat bakterieë doodmaak. En as u dit gebruik om virusse te beveg, ontwikkel bakterieë weerstand (weerstand) teen antibiotika. En dit bedreig die mensdom met 'n katastrofe.
Dit is egter nie die eerste keer dat daar berigte is dat antibiotika gebruik kan word (en selfs moet word) om sekere virusinfeksies te behandel nie. MedAboutMe verstaan wat hierdie infeksies is en wat hierdie antibiotika is.
Zika-virus en antibiotika: hoop
Byna 75 jaar gelede is die Zika-virus ontdek. In 2007 het hulle daaroor begin praat weens die uitbreking van Zika-koors op die eiland Yap, maar die virus het in 2015 'n "gewildheid" gekry toe dit die Amerikaanse vastelande bereik het en vinnig in Suid- en Sentraal-Amerika begin versprei het. Die virus is tropen, dit wil sê, dit verkies om senuweestamselle te infekteer, sowel as individuele soorte gliaselle - die hoeveelheid selle wat senuweevesels omring. Hierdie tropisme van die virus in die stamselle van die senuweestelsel verklaar waarom die fetale brein ly aan 'n swanger vrou wat met die Zika-virus besmet is.
In 'n studie van 2017 blyk die eerste verslae dat sekere antibiotika 'n terapeutiese effek op Zika-virusinfeksie het. En in Desember 2020 publiseer die tydskrif PNAS 'n artikel deur Amerikaanse wetenskaplikes oor die resultate van die soeke na dwelms teen die Zika-virus. Met behulp van die siftingsmetode met hoë deurset (rekenaartoetsing van honderdduisende chemikalieë) het hulle gesoek na verbindings wat die lewensduur van die Zika-virus negatief kan beïnvloed. As gevolg van die screening van meer as 138 duisend stowwe, het die aantal kandidate vir die dwelm byvoorbeeld protease-inhibeerders van die Zika-virus ingesluit. Maar antibiotika van die tetrasiklienreeks blyk baie meer kragtige remmers van virusinfeksie te wees. Die sterkste van hulle - metasikline - het die konsentrasie van die virus in die breinweefsel verminder en die erns van virale skade aan die senuweestelsel in eksperimentele muise verminder.
Onder die potensiële middels vir Zika-koors was novobiocin, 'n antibakteriese middel wat nog nie die mark bereik het nie. Dit het effektief die infeksie met die Zika-virus van selle wat spesiaal voorberei is vir die eksperiment by muise, voorkom. Die newe-effekte van novobiocin bevat egter probleme met die spysverteringskanaal, veluitslag, leukopenie, remming van die metabolisme van bilirubien en die gevolglike geelsug by babas.
Antibiotika as voorkoming van virale infeksie: 'n teleurstelling
In 2018 het die tydskrif Cell Reports die resultate van studies oor voorkomende antibiotika gepubliseer om te beskerm teen sekere virusinfeksies. Dit het gegaan oor die virusse van dengue, West Nile en die Zika-virus, dit wil sê oor die verteenwoordigers van die flavivirus-familie.
Voorheen is aangetoon dat antibiotika, wat toegedien is aan muise wat met hierdie virusse besmet is, in sommige gevalle die vernietigende effek van die infeksie verminder het. Wetenskaplikes het voorgestel dat dit 'n indirekte effek van antibiotika op die menslike mikrobioom is. Vir virusse uit ander families het die instelling van antibiotika die situasie egter erger gemaak.
Die navorsers het drie groepe muise waargeneem: die eerste het 'n orale cocktail antibiotika van verskillende groepe ontvang (aminoglikosiede, trisikliese glikopeptiede, penisilliene) 2 weke voor infeksie met die West Nile-virus, die tweede - 2 weke na infeksie, die derde - het nie kry glad nie antibiotika nie. Van die muise wat op die een of ander manier antibiotika ontvang het, het slegs een individu oorleef, ongeveer 80% van die diere wat nie met antibiotika behandel is nie. Die eksperimente is met Zika- en dengue-virusse herhaal - profilakse en behandeling met antibiotika het die resultaat altyd vererger.
Die studie het bevind dat behandeling met antibiotika gelei het tot 'n afname in die konsentrasie van immuun selvoorgangers, veral CD8 + T-limfosiete, wat betrokke is by die herkenning en vernietiging van virusbesmette liggaamselle. Daar is dus 'n moontlikheid dat antibiotika die immuniteit beïnvloed deur nie net die menslike mikroflora nie, maar ook die immuunstelsel direk te beïnvloed. Die meganisme van hierdie aksie is nog nie bekend nie, daarom is dit te vroeg om finale gevolgtrekkings te maak.
Een ding is duidelik: antibiotika moet nie geneem word as 'n voorkomende maatreël om teen virusse te beskerm nie.
Waarom moet u antibiotika soek vir virusse?
Waarom onderneem wetenskaplikes selfs om na antibiotika 'n middel vir die virus te soek?
In die eerste plek, want wanneer dit met 'n virus besmet is, bestaan die risiko van superinfeksie - die toevoeging van bakteriële infeksie teen die agtergrond van 'n verswakte immuunstelsel in die liggaam. Daarbenewens kan sommige antibiotika die effekte van ander middels verbeter.
En antibiotika is baie goed bestudeerde middels. Daar is geen kliniese toetse vir fase I nodig nie - die veiligheid daarvan vir 'n gesonde volwassene is reeds bewys, en dit verminder die finansiële en tydskoste van navorsing in die algemeen aansienlik.
Baie antibiotika uit dieselfde groep tetrasikliene kan ook die bloedbreinversperring oorkom, sodat dit gebruik kan word as medisyne vir letsels in die sentrale senuweestelsel en breinweefsel.
Uiteindelik gaan hulle deur die plasenta-versperring by swanger vroue, wat beteken dat hulle gebruik kan word vir die behandeling van fetale infeksies, wat veral belangrik is in die geval van Zika-koors. Daarom word dit terloops nie aanbeveel om na die eerste trimester van die swangerskap antibiotika uit hierdie groep te gebruik nie, aangesien dit die kleur van die tande van die fetus kan verander. En hoewel die Zika-virus te eniger tyd aangebore misvormings kan veroorsaak, is dit die gevaarlikste wanneer dit in die eerste drie maande van die swangerskap besmet word. En tetrasikliene van die jongste generasies het nie meer teratogene effekte nie (dit wil sê gevaarlik vir die fetus).
Antibiotika vir COVID-19
Pogings om antibiotika te gebruik vir die behandeling van virussiektes duur voort. Verlede jaar, tydens die COVID-19-pandemie, het vroeë studies deur Chinese en Franse wetenskaplikes die idee laat opvlam om hidroksyklorokien in kombinasie met die antibiotika azitromisien voor te skryf. In 'n klein steekproef van die pasiënte is aangevoer dat azitromisien die antivirale effek van hidroksichlorokien verhoog.
Inderdaad, hierdie antibiotika het 'n anti-inflammatoriese effek en onderdruk die reaksie van die immuunstelsel op infeksie met SARS-CoV-2 - soos ons onthou, is die patologiese reaksie van die immuunstelsel een van die ernstigste komplikasies van COVID-19. die vorm van 'n sitokienstorm. En uiteindelik moes azitromisien 'n voorkomende rol speel en bakteriële infeksie voorkom in 'n tyd waarin die liggaam verswak word deur die stryd teen COVID-19.
Later is egter aangetoon dat hierdie kombinasie 'n negatiewe uitwerking op die hartklop het, wat die risiko vir hartversaking en die voortydige dood van die pasiënt aansienlik verhoog. En later het die resultate van groter studies gekom, wat bewys dat die lae doeltreffendheid van hidroksyklorokien, gekombineer met 'n hoë risiko vir newe-effekte. Afsonderlike voorgeskrewe azitromisien, wat die verswakte pasiënt moes beskerm, het terselfdertyd die veld skoongemaak vir swaminfeksies.
Daarom word dit vandag nie aanbeveel om COVID-19 met hidroksyklorokien te behandel en sonder hierdie behoefte om azitromisien (en ander antibiotika) tydens hierdie siekte in te neem nie.
gevolgtrekkings
Antibiotika teen die virus is dus moontlik. Maar slegs vir sekere siektes en slegs onder streng mediese toesig. In die geval van die Zika-virus praat ons byvoorbeeld oor die konsep van 'mindere boosheid': die voordele van die gebruik van tetrasikliene tydens swangerskap kan swaarder weeg as die potensiële risiko's. Of in die afwesigheid van ander behandelingsmetodes of die ontwikkeling van neurologiese komplikasies, kan antibiotika 'n terapeutiese effek hê om die ontwikkeling van Guillain-Barré-sindroom, enkefalitis en myelitis by volwassenes te voorkom - natuurlik met inagneming van die moontlike negatiewe gevolge.
